Ο ΜΕΤΑΓΕΙΤΝΙΩΝ ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Είναι γενικά αποδεκτό, ότι δεν έχουμε τα περιθώρια να αγνοούμε την ιστορία, είτε σαν μνήμη του βιωμένου παρελθόντος, είτε ως συστηματική εκ των υστέρων κατανόηση και ερμηνεία της. Παρόλο που όλοι κινούμαστε σ’ ένα διάχυτο και πλαδαρό παρόν, σε μια πραγματικότητα που αποφεύγει ν’ αφουγκραστεί τα πριν και τα μετά της (δηλαδή μέσα στο παραισθησιογόνο νεφέλωμα της θεαματικής κοινωνίας, της κοινωνίας των διαττόντων αστέρων, της πνευματικής αφλογιστίας και της αναξιοκρατίας), εν τούτοις η ίδια η πραγματικότητα αυτή, βρίσκεται συχνά μπροστά σε αδιέξοδα, η υπέρβαση των οποίων απαιτεί την μνήμη και την ιστορική ερμηνεία ως οδηγούς, τις οποίες έχει εκ των προτέρων υποβαθμίσει, αντιστρέψει ή εξαφανίσει.
Ίσως, το μεγαλύτερο αδιέξοδο, ο θεμέλιος λίθος της ακολουθίας, είναι για όλους και κατά συνέπεια για τον γράφοντα, η αναγνώριση της προσφοράς και των διαχρονικών θυσιών. Ηθελημένων ή αθέλητων θυσιών του πριν.
Ξεχάσαμε τον σκοπό μας, ξεχάσαμε τον παράγοντα, μπερδέψαμε τα πιστεύω μας χωρίς να κρατήσουμε σχεδόν τίποτα, απ’ αυτά που κάποτε θα δίναμε και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών μας. Αρχίσαμε να πιστεύουμε, πολλοί από μας μετά μανίας, σε αξίες που εξυπηρετούν κοντόφθαλμους προορισμούς και μικροπρεπείς κατευθύνσεις. Πάνω απ’ όλα, η θεσούλα, το τομάρι, η εφησύχαση και η εγκατάλειψη!
Ο «Μεταγειτνιών της Δάφνης», είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα – διήγημα, βγαλμένο από τις καρδιές και τις πράξεις όλων αυτών, που κάποτε έδωσαν τα πάντα, (και της ζωής τους συμπεριλαμβανομένης), για να μπορούμε εμείς σήμερα να μιλάμε Ελληνικά, να λέμε για την Ιστορία μας και να είμαστε περήφανοι που στεκόμαστε τρεις χιλιάδες χρόνια όρθιοι, κόντρα στη ροή των θυελλών και των ιστορικών μουσώνων! Ο γράφων, κάποια στιγμή, κατάλαβε ότι έπρεπε να επαναδιαπραγματευθεί τις Πίστες του, να επαναπροσδιορίσει και να χαράξει εκ νέου τις ρότες του. Θέλησε να κοιτάξει πίσω, στην υπέρτατη στιγμή, στην γέννηση της ισχυρής Ελλάδας, να ξανατρέξει δρομέας την ηρωική ιστορία των προγόνων του, να ψάξει το που χάθηκαν τα ινδάλματά του και οι ελπίδες του, να εξιστορήσει, να διακωμωδήσει ίσως  σε κάποιες στιγμές, να πονέσει και να καταλήξει.
Θα ρωτήσει κανείς όμως, για ποιο λόγο θα έπρεπε να ασχοληθεί με τα γεγονότα , που εκ προοιμίου αποτάσσονται των δαφνών της αντικειμενικής γραφής, (με την αντικειμενικότητα να παίζει έστω και το ρόλο του ρητορικού σχήματος ή ανεκπλήρωτου σκοπού). Τη στιγμή μάλιστα που τα γεγονότα αυτά δεν αποζητούν επικεφαλίδες ψευδούς ηρωισμού, αλλά ριζικών αλλαγών. Είναι αυτονόητο, πως μέσα σε μια τέτοιου είδους γραφή, αναδύονται οι σκέψεις του συγγραφέα και όχι μόνο τα συμβάντα ή οι πράξεις. Ανοίγει συνεπώς ,ένα πέρασμα για την κατανόηση των συμπεριφορών, των νοοτροπιών και των ιδεών στη βάση των προσωπικών γνώσεων.
Θα προσπαθήσει ο γράφων, να προβάλλει το παρελθόν στο παρόν, να το προβάλλει, για να δώσει ένα raison d etre – ανακολουθία.
Καταγραφή, γιατί χωρίς τους στόχους μας, δεν βαραίνει σ’ εμάς το τι «ΘΑ» κάνουμε, αλλά το «ΤΙ» έχουμε κάνει. Το παρελθόν υποκαθιστά το μέλλον…
Καλή σας περιπλάνηση…. πίνοντας στην υγειά του παρελθόντος!