ΠΤΩΣΗ

1945

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η επίθεση στις Αρδέννες που ξεκίνησε στις 16 Δεκεμβρίου 1944, μέθυσε τους οπαδούς του Χίτλερ αναπτερώνοντας το ηθικό τους. Ο τροχός, είχε επιτέλους γυρίσει. Η πίστη στον Φύρερ και στα Wunder – waffen όπως τα V-2, τους είχε τυφλώσει και δεν μπορούσαν να διακρίνουν την πραγματικότητα.

Μεταφορά πυραύλου V-2 

Η ώρα της εκτόξευσης ενός V-2 με στόχο το Λονδίνο

 Κυκλοφορούσαν φήμες ότι η 1η Αμερικανική Στρατιά είχε περικυκλωθεί πλήρως και είχε αιχμαλωτιστεί χάρη σε κάποιο αναισθητικό αέριο. Πίστευαν ότι κρατούσαν τον κόσμο στα χέρια τους και ότι θα έπαιρναν εκδίκηση για όσα είχε υποφέρει η Γερμανία. Οι βετεράνοι υπαξιωματικοί έμοιαζαν να είναι οι πιο πικραμένοι απ’ όλους. Το Παρίσι θα ανακαταλαμβανόταν μέσα στις επόμενες μέρες, έλεγαν ο ένας στον άλλο με χαιρεκακία. Πολλοί μετάνιωναν που η  ηγεσία τους δεν είχε καταστρέψει από οίκτο την Γαλλική πρωτεύουσα τον προηγούμενο χρόνο, ενώ το Βερολίνο είχε καταστραφεί ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς. Αγαλλίαζαν στη σκέψη ότι η Ιστορία μπορούσε να διορθωθεί.

Αμερικανικό άρμα μάχης M36 Jackson κατά τη διάρκεια της αντεπίθεσης των συμμάχων ενώ διασχίζει το χιονισμένο πεδίο των Αρδεννών - See more at: http://www.pronews.gr/portal/o/29896#sthash.gjPE4G8h.dpuf

Το Γενικό Επιτελείο του Γερμανικού Στρατού δε συμμεριζόταν τον ίδιο ενθουσιασμό για την επίθεση στα δυτικά. Οι αξιωματικοί του φοβούνταν ότι ο στρατηγικός αιφνιδιασμός του Χίτλερ εναντίων των Αμερικανών στις Αρδέννες θα αποδυνάμωνε το Ανατολικό Μέτωπο την κρίσιμη στιγμή. Το σχέδιο ήταν σε κάθε περίπτωση υπερβολικά φιλόδοξο. Αιχμή του δόρατος της επιχείρησης ήταν η 6η Στρατιά Τεθωρακισμένων των SS του  Oberstgruppenfuhrer Sepp Dietrich και η 5η Στρατιά Τεθωρακισμένων του Στρατηγού Hasso von Manteuffel. Ωστόσο, η έλλειψη καυσίμων μείωνε κατά πολύ τις πιθανότητες να επιτύχουν τον αντικειμενικό τους σκοπό: την Αμβέρσα, όπου βρισκόταν η κεντρική βάση ανεφοδιασμού των Δυτικών Συμμάχων.

Στρατιώτες της 1ης Αμερικανικής Στρατιάς ενώ προσπαθούν να ζεσταθούν στον βαρύ χειμώνα του 1944-45 στο δάσος των Αρδεννών - See more at: http://www.pronews.gr/portal/o/29896#sthash.gjPE4G8h.dpuf

Ο Χίτλερ ήταν προσκολλημένος στο όνειρο της θεαματικής αλλαγής των τυχών του πολέμου και του εξαναγκασμού των Ρούσβελτ και Τσώρτσιλ σε συνθηκολόγηση. Είχε απορρίψει αποφασιστικά κάθε πρόταση για ανοίγματα προς την Σοβιετική Ένωση, γεγονός που δεν οφειλόταν μόνο στο γεγονός ότι ο Στάλιν ενδιαφερόταν αποκλειστικά για την καταστροφή της ναζιστικής Γερμανίας αλλά και σε ένα άλλο θεμελιώδες εμπόδιο: ήταν εξαιρετικά ματαιόδοξος. Δεν μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό του να επιδιώξει την ειρήνη όσο η Γερμανία ηττάτο. Μια νίκη στις Αρδέννες ήταν ζωτικής σημασίας από κάθε άποψη. Η πεισματώδης όμως άμυνα των Αμερικανών, ιδίως στην Μπαστόν και η γιγαντιαία κινητοποίηση των Συμμαχικών αεροπορικών δυνάμεων, μόλις καθάρισε ο ουρανός, ανέκοψε την ορμή της επίθεσης μέσα σε μια εβδομάδα.
Την παραμονή των Χριστουγέννων, ο Στρατηγός Χάιντς Γκουντέριαν, αρχηγός της Ανώτατης Διοίκησης του Στρατού, της OKH πήγε με την μεγάλη επιτελική Μερσεντές του στο στρατηγείο του Φύρερ στα δυτικά.

Γερμανοί SS προσπαθούν να μετακινήσουν εμπόδια από τον δρόμο. Οι άνδρες αυτοί, δεν δίστασαν να εκτελέσουν εν ψυχρώ, Αμερικανούς στρατιώτες και Βέλγους πολίτες, χωρίς καν κάποια φτηνή δικαιολογία. Ειδικότερα, οι πολίτες που διέμεναν σε πόλεις που είχαν απελευθερωθεί από τους Γερμανούς τους προηγούμενους μήνες, συγκέντρωσαν την οργή των φανατικών Ναζί και υπήρξαν πολλές οργανωμένες εκτελέσεις σε χωριά και οικισμούς.

Έχοντας εγκαταλείψει τη «Φωλιά του Λύκου», στην Ανατολική Πρωσία, στις 20 Νοέμβρη του 1944, ο Χίτλερ είχε μετακινηθεί στο Βερολίνο για μια μικρή επέμβαση στο λαιμό. Στη συνέχεια, στις 10 Δεκεμβρίου, το βράδυ, επιβιβάστηκε στο τεθωρακισμένο τρένο του κι εγκατέλειψε την πρωτεύουσα. Προορισμός του ήταν ένα ακόμα μυστικό και καμουφλαρισμένο συγκρότημα μέσα στο δάσος κοντά στο Ziegenberg, που απείχε λιγότερο από 40 χιλιόμετρα από την περιοχή της Φρανκφούρτης επί του ποταμού Μαίην. Λεγόταν «Αετοφωλιά» και ήταν το τελευταίο από τα στρατηγεία του· όλα έφεραν ονόματα που μόνο μια παιδιάστικη φαντασία θα μπορούσε να τους δώσει.
Ο Γκουντέριαν , ένας μεγάλος θεωρητικός του πολέμου των τεθωρακισμένων, γνώριζε από την αρχή τους κινδύνους μιας τέτοιας επιχείρησης, αλλά η γνώμη του δεν μετρούσε και πολύ. Παρ’ όλο που το Ανατολικό Μέτωπο ανήκε στην περιοχή ευθύνης της OKH, δεν της είχε δοθεί ποτέ τέτοια ελευθερία κινήσεων. Η OKW, η Ανώτατη Διοίκηση της Βέρμαχτ (όλων δηλαδή των ενόπλων δυνάμεων), ήταν υπεύθυνη για τις επιχειρήσεις εκτός του Ανατολικού Μετώπου. Και οι δυό διοικήσεις είχαν τις βάσεις τους λίγο νοτιότερα του Βερολίνου, σε γειτονικά υπόγεια συγκροτήματα, στο Τσόσεν.
Ο Γκουντέριαν, παρ’ όλο που ήταν ευερέθιστος όπως και ο Χίτλερ, είχε μια τελείως διαφορετική οπτική των πραγμάτων. Δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή του για να κάνει υποθέσεις περί διεθνούς στρατηγικής, τη στιγμή που η χώρα απειλούνταν και από τα δυό μέτωπα. Βασιζόταν περισσότερο στο ένστικτό του ως στρατιώτης προκειμένου να προσδιορίσει το σημείο του μέγιστου κινδύνου. Και δεν υπήρχε αμφιβολία για το ποιο ήταν αυτό. Ο χαρτοφύλακάς του περιείχε την ανάλυση του Στρατηγού Reinhard Gehlen, του επικεφαλής της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών για το Ανατολικό Μέτωπο. Ο Gehlen υπολόγιζε ότι γύρω στις 12 Ιανουαρίου ο Κόκκινος Στρατός θα εξαπέλυε μαζική επίθεση από την γραμμή του ποταμού Βιστούλα. Η υπηρεσία του υπολόγιζε ότι ο εχθρός υπερείχε 11 προς 1 στο πεζικό, 7 προς 1 στα τεθωρακισμένα και 20 προς 1 στο πυροβολικό και στην αεροπορία.
Όταν ο Γκουντέριαν μπήκε στην αίθουσα συσκέψεων της «Αετοφωλιάς» βρήκε εκεί τον Χίτλερ, τους επιτελείς του καθώς και τον Χάινριχ Χίμλερ, των επικεφαλής των SS, ο οποίος μετά την συνομωσία του Ιουλίου είχε γίνει και Διοικητής του Εφεδρικού Στρατού. Κάθε μέλος του Στρατιωτικού Επιτελείου του Χίτλερ είχε επιλεχτεί για την αδιαμφισβήτητη αφοσίωση του. ο Στρατάρχης Κάιτελ, ο επιτελάρχης της OKW, ήταν γνωστός για την πομπώδη δουλοπρέπεια του προς τον Χίτλερ. Οι οργισμένοι αξιωματικοί τον αποκαλούσαν «γκαραζιέρη του Ράιχ» ή «πιστό γάιδαρο». Ο Υποστράτηγος Γιόντλ, ο οποίος είχε ανέκφραστο και σκληρό πρόσωπο, ήταν ικανότερος του Κάιτελ, αλλά σπάνια εναντιωνότανε στις καταστροφικές προσπάθειες του Χίτλερ να ελέγχει και το τελευταίο τάγμα. Το Φθινόπωρο του 1942 είχε κινδυνέψει να καθαιρεθεί επειδή τόλμησε να αντιμιλήσει στον κύριό του. Ο Στρατηγός Burgdorf, ο επικεφαλής στρατιωτικός υπασπιστής του Φύρερ και επικεφαλής της Διεύθυνσης Προσωπικού, ο οποίος ήλεγχε όλες τις μεταθέσεις, είχε αντικαταστήσει τον αφοσιωμένο Στρατηγό Schmundt, που είχε τραυματιστεί θανάσιμα από την βόμβα στη «Φωλιά του λύκου». Ο Burgdorf ήταν εκείνος που μετάφερε το δηλητήριο στο Στρατάρχη Ρόμελ μαζί με το τελεσίγραφο να αυτοκτονήσει.
Χρησιμοποιώντας τα στοιχεία της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Gehlen, ο Γκουντέριαν σκιαγράφησε την προετοιμασία του Κόκκινου Στρατού για μια τεράστια επίθεση στα ανατολικά. Προειδοποίησε ότι η επίθεση θα άρχιζε μέσα σε τρεις εβδομάδες και ζήτησε, αφού η επίθεση στις Αρδέννες είχε ήδη ανακοπεί, να αποσυρθούν όσο το δυνατόν περισσότερες μεραρχίες, προκειμένου να αναδιοργανωθεί το μέτωπο του Βιστούλα. Ο Χίτλερ τον διέκοψε. Τέτοιου είδους υποθέσεις για την δύναμη του εχθρού ήταν παράλογες, ανακοίνωσε. Οι Σοβιετικές μεραρχίες πεζικού δεν είχαν ποτέ περισσότερους από 7,000 άνδρες η καθεμία. Τα σώματα τεθωρακισμένων τους δεν είχαν σχεδόν κανένα τανκ. «Πρόκειται για τη μεγαλύτερη απάτη από τον καιρό του Τζένγκις Χαν μέχρι σήμερα», φώναξε εκνευρισμένος. «Ποιος είναι υπεύθυνος για όλες αυτές τις βλακείες;».
Ο Γκουντέριαν αντιστάθηκε στον πειρασμό να απαντήσει πως και ο ίδιος ο Χίτλερ μιλούσε για Γερμανικές «στρατιές» τη στιγμή που είχαν το μέγεθος ενός σώματος στρατού και για «μεραρχίες πεζικού» που δεν είχαν παρά τη δύναμη ενός τάγματος. Αντ’ αυτού υπεραμύνθηκε των υπολογισμών του Gehlen. Με τρόμο διαπίστωσε ότι ο Στρατηγός Γιόντλ υποστήριξε ότι η επίθεση στα δυτικά θα έπρεπε να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση. Μιας και αυτό ήταν ακριβώς η επιθυμία του Χίτλερ, ο Γκουντέριαν υποχώρησε. Ήταν ακόμα πιο εξοργιστικό για εκείνον να πρέπει να ακούσει στο δείπνο την οριστική απόφαση του Χίτλερ, ο οποίος απολάμβανε το νέο του ρόλο ως στρατιωτικού ηγέτη. Ανάμεσα στα άλλα καθήκοντά του, είχε γίνει και Διοικητής του Σώματος Στρατού του Άνω Ρήνου. «Ξέρετε, αγαπητέ μου Στρατηγέ …», είπε στον Γκουντέριαν, «… ειλικρινά δεν πιστεύω πως οι Ρώσοι θα επιτεθούν. Όλα αυτά είναι μια τεράστια μπλόφα».

Γερμανοί στρατιώτες μεταφέρουν το πτώμα συναδέλφου τους στο χιονισμένο δάσος των Αρδεννών, μετά την αντεπίθεση των Αμερικανών

Ο Γκουντέριαν δεν είχε άλλη επιλογή παρά να επιστρέψει στο επιτελείο του ΟΚΗ, στο Τσόσεν. Εν τω μεταξύ, οι απώλειες στα δυτικά αυξάνονταν. Η επίθεση στις Αρδέννες και οι δευτερεύουσες επιχειρήσεις της, στοίχισαν στους γερμανούς την απώλεια 80,000 ανδρών. Επιπλέον, σπαταλήθηκε για τις επιθέσεις αυτές μια μεγάλη ποσότητα από τα διαρκώς μειούμενα αποθέματα καυσίμων τους. Ο Χίτλερ αρνιόταν να παραδεχτεί πως η μάχη των Αρδεννών ήταν παρόμοια με τη «Σφαγή του Κάιζερ» - την τελευταία μεγάλη Γερμανική επίθεση του Α! Παγκοσμίου Πολέμου. Απέρριπτε επίμονα κάθε παραλληλισμό με το 1918. Γι αυτόν το 1918 συμβόλιζε μονάχα το «πισώπλατο μαχαίρωμα» από τους επαναστάτες, το οποίο ανέτρεψε τον Κάιζερ και ταπείνωσε τη Γερμανία με μια εξευτελιστική ήττα. Εν τούτοις, ο Χίτλερ είχε και μερικές στιγμές διαύγειας. «Ξέρω πως ο πόλεμος έχει χαθεί…», είπε αργά ένα βράδυ στο σμήναρχο Nicolaus von Below, τον υπασπιστή του της Λουφτβάφε· «… η υπεροχή του εχθρού είναι τεράστια». Συνέχισε, όμως, να ρίχνει το φταίξιμο των συνεχών καταστροφών σε άλλους. Όλοι τους ήταν «προδότες», ειδικά οι αξιωματικοί του στρατού. Υποπτευόταν ότι ήταν πολλοί περισσότεροι εκείνοι που είχαν δει με θετικό μάτι την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του, αλλά παρ’ όλα αυτά είχαν δεχτεί, με περισσή χαρά, μετάλλια και παράσημα από τον ίδιο. «Δεν θα παραδοθούμε ποτέ», είπε. «Μπορεί να πέσουμε αλλά θα πάρουμε έναν ολόκληρο κόσμο μαζί μας».
Τρομοκρατημένος από την καινούργια καταστροφή που διαφαινόταν απειλητική στο Βιστούλα, ο Γκουντέριαν επισκέφθηκε την «Αετοφωλιά» στο Ziegenberg άλλες δυο φορές. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν άκουσε πως ο Χίτλερ, χωρίς να τον προειδοποιήσει, μετάφερε τεθωρακισμένα τμήματα των SS από το μέτωπο του Βιστούλα στην Ουγγαρία. Ο Χίτλερ, πεπεισμένος ως συνήθως ότι μόνο εκείνος μπορούσε να αποφανθεί για θέματα στρατηγικής, είχε αποφασίσει ξαφνικά σε αυτή την περιοχή με την αιτιολογία ότι οι πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές έπρεπε να ανακαταληφθούν. Για την ακρίβεια, ήθελε να διασπάσει τις γραμμές του εχθρού και να μπει στη Βουδαπέστη, η οποία είχε περικυκλωθεί από τον Κόκκινο Στρατό την παραμονή των Χριστουγέννων.
Η επίσκεψη του Γκουντέριαν την ημέρα της Πρωτοχρονιάς συνέπεσε με την ετήσια «παρέλαση» όλων των προσωπικοτήτων του καθεστώτος και των επιτελαρχών, που συνέρρεαν προκειμένου να υποβάλλουν αυτοπροσώπως στο Φύρερ τις «ευχές τους για μια επιτυχημένη νέα χρονιά». Το ίδιο πρωί η Επιχείρηση ΒΟΡΕΙΟΣ ΑΝΕΜΟΣ, η κύρια επικουρική ενέργεια για τη συνέχιση της επίθεσης των Αρδεννών άρχισε στην Αλσατία. Η ημέρα αποδείχτηκε καταστροφική για τη Λουφτβάφε. Ο Γκαίρινγκ, με μια μεγαλειώδη κίνηση χαρακτηριστικής ανευθυνότητας, διέταξε 1,000 αεροπλάνα να επιτεθούν σε στόχους εδάφους στο Δυτικό Μέτωπο. Η προσπάθεια του αυτή να εντυπωσιάσει τον Χίτλερ οδήγησε στην τελειωτική καταστροφή της Λουφτβάφε, δίνοντας στους συμμάχους απόλυτη κυριαρχία στον αέρα.
Την ίδια μέρα, ο Κεντρικός Γερμανικός Ραδιοφωνικός Σταθμός μετάδωσε την πρωτοχρονιάτικη ομιλία του Χίτλερ. Δεν έγινε καμιά αναφορά στις μάχες στα δυτικά, γεγονός που υπαινισσόταν ι παραδόξως ειπώθηκαν λίγα για τα Wunderwaffen. Ένας αριθμός ακροατών πίστεψε ότι η ομιλία ήταν ηχογραφημένη ή ψεύτικη. Ο Χίτλερ δεν είχε εμφανιστεί δημόσια για πολύ καιρό και είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν απίθανες φήμες. Μερικοί υποστήριζαν ότι είχε τρελαθεί τελείως και ότι ο Γκαίρινγκ βρισκόταν σε κάποια μυστική φυλακή επειδή είχε προσπαθήσει να δραπετεύσει στην Σουηδία.
Κάποιοι Βερολινέζοι, φοβούμενοι τι θα έφερνε ο νέος χρόνος, δεν τόλμησαν καν να τσουγκρίσουν τα ποτήρια τους όταν έφτασε η ώρα για την πρόποση «Καλή χρονιά!». Η οικογένεια Γκαίμπελς δεξιώθηκε τον σμήναρχο Hans – Ulrich Rudel, τον άσσο των «στούκας» και τον πλέον παρασημοφορημένο αξιωματικό της Λουφτβάφε. Ως ένδειξη λιτότητας, το δείπνο τους περιελάμβανε μονάχα πατατόσουπα.
Οι διακοπές της Πρωτοχρονιάς τελείωσαν στις 3 Ιανουαρίου το πρωί. Η Γερμανική αφοσίωση στη δουλειά και το καθήκον παρέμενε ακλόνητη, όσο δύσκολες κι αν ήταν οι συνθήκες. Οι περισσότεροι δεν είχαν πολλά πράγματα να κάνουν στο γραφείο ή στο εργοστάσιο λόγω της έλλειψης πρώτων υλών και εξαρτημάτων, αλλά παρ’ όλα αυτά ξεκίνησαν για την δουλειά τους με τα μέσα συγκοινωνίας ή ακόμα και με τα πόδια, περνώντας μέσα από τα χαλάσματα. Για μια ακόμη φορά, είχαν γίνει θαύματα με την επισκευή των γραμμών του μετρό και του προαστιακού τρένου, παρ’ όλο που λίγα βαγόνια δεν είχαν σπασμένα τζάμια. Τα εργοστάσια και τα γραφεία ήταν κι αυτά παγωμένα, λόγω των σπασμένων τζαμιών και των ελάχιστων καυσίμων για θέρμανση που είχαν απομείνει. Όσοι υπέφεραν από κάποιο κρυολόγημα ή γρίπη έπρεπε απλώς να το παλέψουν. Δεν υπήρχε λόγος να προσπαθήσουν να επισκεφτούν γιατρό, εκτός κι αν ήταν σοβαρά άρρωστοι. Σχεδόν όλοι οι Γερμανοί γιατροί είχαν στρατευθεί. Τα τοπικά ιατρεία και νοσοκομεία εξαρτιόνταν σχεδόν αποκλειστικά από τους ξένους. Ακόμα και το κεντρικό Πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Βερολίνου, το Charite, απασχολούσε γιατρούς από περισσότερες από έξι διαφορετικές χώρες, όπως Δανούς, Περουβιανούς, Ρουμάνους, Ουκρανούς και Ούγγρους.
Η μόνη βιομηχανία που έμοιαζε να ανθεί ήταν η πολεμική, τη διεύθυνση της οποίας είχε ο προσωπικός αρχιτέκτονας του Χίτλερ – «το παιδί Θαύμα» - ο Άλμπερτ Σπέερ. Στις 13 Ιανουαρίου, σε ένα στρατόπεδο στο Kramrnitz, λίγο έξω από το Βερολίνο, ο Σπέερ μίλησε στους διοικητές των Σωμάτων Στρατού, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη σημασία της επικοινωνίας μεταξύ των διοικητών του μετώπου και των πολεμικών βιομηχανιών. Ο Σπέερ, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ναζιστές υπουργούς, δεν προσέβαλλε τη νοημοσύνη του ακροατηρίου του. Περιφρόνησε τους ευφημισμούς για την κατάσταση που επικρατούσε και δεν απέφυγε να αναφέρει τις «καταστροφικές απώλειες» που είχε υποστεί η Βέρμαχτ μέσα στους τελευταίους οχτώ μήνες.

"Σκλάβοι" σε εργοστάσιο παραγωγής όπλων 

Υποστήριξε ότι το πρόβλημα δεν ήταν οι βομβαρδισμοί των Συμμάχων. Μόνο τον Δεκέμβριο, η Γερμανική βιομηχανία είχε παραγάγει 218,000 τουφέκια. Το νούμερο αυτό ήταν σχεδόν το διπλάσιο της μέσης μηνιαίας παραγωγής που είχε επιτευχθεί το 1941, της χρονιάς που η Βέρμαχτ είχε εισβάλλει στη Σοβιετική Ένωση. Η παραγωγή αυτόματων όπλων είχε σχεδόν τετραπλασιαστεί και η παραγωγή αρμάτων μάχης ήταν σχεδόν πενταπλάσια. Τα Δεκέμβριο του 1944 είχαν παραγάγει 1840 άρματα μάχης μέσα σε ένα μήνα, περισσότερα από τα μισά απ’ αυτά που είχαν παραχθεί ολόκληρο το 1941. Σε αυτά περιλαμβάνονταν και πολύ πιο βαριά οχήματα. «Το σημαντικότερο πρόβλημα», τους προειδοποίησε ο Σπέερ, ήταν η έλλειψη καυσίμων. Παραδόξως, δεν αναφέρθηκε παρά ελάχιστα στα αποθέματα πυρομαχικών. Δεν είχε νόημα να παράγονται όλα αυτά τα όπλα αν η παραγωγή πυρομαχικών αδυνατούσε να ανταποκριθεί ανάλογα.

Γραμμή παραγωγής Γερμανικών μαχητικών αεροσκαφών (Me - 109) το 1943

Ο Σπέερ μίλησε για περισσότερα από σαράντα λεπτά κάνοντας αδιάκοπα αναφορές στις στατιστικές του με γαλήνιο επαγγελματισμό. Φρόντισε να μην αναφέρει το γεγονός ότι οι μεγάλες ήττες, τόσο στο Δυτικό όσο και στο Ανατολικό Μέτωπο, είχαν σαν αποτέλεσμα την έλλειψη των πάσης φύσεως όπλων της Βέρμαχτ. Εξέφρασε την ελπίδα ότι μέχρι την άνοιξη του 1946, τα Γερμανικά εργοστάσια θα μπορούσαν ίσως να φτάσουν σε ένα επίπεδο παραγωγής της τάξης των 100,000 αυτόματων όπλων τον μήνα. Το γεγονός ότι όλα αυτά βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στην καταδυνάστευση των σκλάβων εργατών από τα SS δεν αναφέρθηκε φυσικά. Ο Σπέερ παρέλειψε επίσης να αναφέρει και τις απώλειές τους – χιλιάδες σκοτώνονταν κάθε μέρα – ενώ οι περιοχές από τις οποίες στρατολογούνταν όλο και λιγόστευαν. Ακριβώς εκείνη την στιγμή, τα Σοβιετικά Στρατεύματα που αριθμούσαν περισσότερους από τέσσερα εκατομμύρια άνδρες, οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί στην Πολωνία, κατά μήκος του ποταμού Βιστούλα, αλλά και νοτίως των ανατολικών συνόρων της Πρωσίας, εξαπέλυαν την επίθεση που ο Χίτλερ είχε χαρακτηρίσει ως απάτη.